Μια διαφορετικη οπτική για τη θλίψη by angelab23

Η θλιψη πρεπει να εχει κατι το σαγηνευτικο,ενα γλυκο βαρος στους ωμους.Η ανικανοτητα ευτυχιας ειναι αυτο που ωθει προς τα εκει?οχι. Επιρρεπης στην καθε νιχιλιστικη ηδονη...ΗΔΟΝΗ...Θλιψη και μελανχολια να ποτιζουν μεσα σου και να υγραινουν τις φλεβες του λαιμου σου σαν λιωμενο κεχριμπαρι.Εχει μια συγκεκριμενη πυρινη γευση. Η μελανχολια ισως να ειναι πιο αξιοπρεπης απο την ευτυχια. Λιγοτερο φασαριοζικη.Μια μαγγανεια για καλο σκοπο.Μια σατυρικη απαντηση στο ερωτημα του σκοπου της ζωης.Ενα υβριδιο γνωσης και αυτοσαρκασμου.Το γκρι πανωφορι που προστατευει τη ψυχη εν καιρω απανωτων χαχανητων και ορθανοιχτων απειλητικων στοματων που δειχνουν ξεδιαντροπα τα δοντια.Κι ας μην εισαι ποτε ετσι το φαβορι του εαυτου σου ,αξιζει αυτη η γλυκεια φθορα. Γιατι προτιμοτερο να τσακιζεις το κορμι σου ο ιδιος και να το ξαναχτιζεις ξανα καθε σπλαχνο και πονο , με σταλες αιματος ρεαλιστικης και επιπονης γνωσης των πραγματων παρα να αλλοιωθει σε γελοιου τερατου μορφη που δεν θα θυμιζει τιποτα απο ανθρωπο,ενα κεφαλι με σαβανωμενο νου. Παραλληλα με τον ψυχικο πονο ,μαθητευεις στην ουμανιστικη πλευρα της σημερινης πραγματικοτητας ,αποκτας πειρα στην κατανοηση και των πιο λεπτων συναισθηματων. Το ροδαλο μαγουλο της καθαριας ευτυχιας πολυ δυσκολα στο χαριζει μια αρρωστη πραγματικοτητα.