Ηλιος ο πρωτος

Τ΄απομεσήμερο για μια στιγμή καθίσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθιά μες στα μάτια
μια πεταλούδα πέταξε από τα στήθια μας
ήτανε πιο λευκή από το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές...

εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε από τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν

και να είναι αυτό που μας μεθά μαγνήτης το γνωρίζουμε
και αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το έχουμε νοιώσει
εμείς τη λέμε τη ζωή,πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε
είμαστε από καλή γενιά

πάμε μαζί και ας μας λιθοβολούν και ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλη μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε