Που είσαι;

Σήμερα ξαφνικά χάθηκα. Και μετά από πολύ καιρό σε αναζήτησα. Πάει καιρός τώρα που μαζί σου εξαφανίστηκε κάτι από μένα. Λες και δεν ανήκε σε μένα, λες και ήταν μια ψευδαίσθηση. Μα όχι κάποτε το ένιωθα δυνατό,σχεδόν αληθινό. Είχα ανάγκη να βρω το άτομο που με ήξερε καλύτερα από τον καθένα, μα αποπροσανατολίστηκα ταξιδεύοντας στις αναμνήσεις μου. Οι σκέψεις μου, για καιρό τώρα, πέφτουν στο κενό, και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα πως θα έπρεπε να αντιδράσω. Βλέπεις πάντα ήμουν "μεγαλοφυΐα" και πολυλογάς. Προέβλεπα το μέλλον.. Μα πλέον δεν είμαι κάποιος γιατί τα πάντα πνίγονται αφού το μόνο αυτί ικανό να τα επεξεργαστεί δεν είναι εδώ. Μάλλον αποφάσισα να ορίσω αυτό που δεν είμαι πια...

Τα Χριστούγεννα φτάνουν και φέρνουν μαζί ένα κύμα ελπίδας.. Κάτι φάνηκε να λαμπυρίζει βαθιά μέσα... Καλά Χριστούγεννα σε όλους...

Εδώ είμαι...

Δε γνωρίζω γιατί απέφευγα τόσο καιρό να γράψω κάτι. Το μόνο που συνειδητοποιώ τώρα πια είναι πως κάτι μέσα μου είχε πέσει σε νάρκη,ή μάλλον είχε οδηγηθεί σε νάρκη,σε μια περίοδο μικρής ανελευθερίας. Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω πότε θα ξαναγράψω, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι πια αισθάνομαι ζωντανός. Ήθελα μόνο ένα μικρό ταρακούνημα για να ξυπνήσω. Ευχαριστώ feli.. Θα επιστρέψω σύντομα..

high tide or low tide

In these high seas or in low seas
I'm gonna be your friend
You know that I'm gonna be your friend
Any so in high tide or in low tide
I'll be by your side
You know that I'll be by your side

Διακοπές, ίσως η καλύτερη περίοδος του χρόνου, ειδικά όταν έχεις την κατάλληλη παρέα. Κάπου μέσα στο πέλαγος άκουσα αυτό το τραγούδι και το αγάπησα. Κάπου πάνω από τη ζούγκλα της πόλης ατενίζοντας ουρανό "είδα" με τα μάτια της ψυχής μου αυτή την εικόνα και την αγάπησα,και τη ζωγράφισα για να μου θυμίζει χαρούμενα συναισθήματα.. Για όλα τα χαρούμενα "2" εκεί έξω.. και ειδικά για κάποιο.

Φλόγες

Ήταν κάποτε μια φλόγα που είχε ονειρευτεί να γυρίσει τον κόσμο, μα ήταν αγνή, διαφορετική από τις άλλες.. Είχε ένα έντονο χρώμα, σμαραγδένιο, που όσο ιδιαίτερο φάνταζε, άλλο τόσο ήταν αγνό. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες φλόγες στην ηλικία της δεν ενδιαφερόταν καθόλου να τρώει ξύλα, δεν της άρεσε καν το πολυαγαπημένο χαρτί(για το οποίο όλες οι μικρές φλόγες τρελαίνονταν, καθώς μεγάλωναν απότομα με τη "βοήθειά του"), πόσο μάλλον τα εύφλεκτα υλικά.. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που έμενε μικρούλα, ενώ οι γύρω τηςθέριευαν αφήνοντας στο πέρασμά τους ένα παρελθόν σπαρμένο με στάχτες και καταστροφή... Και όλο μεγάλωναν, και όλο ψήλωναν και εκείνη έμενε τοσοδούλα..
Θυμόταν το όνειρό της που ήταν να γυρίσει τον κόσμο, είχε απογοητευτεί, ίσως να μην τα κατάφερνε. Δεν πίστευε στον εαυτό της και αυτό την έκανε να είναι ακόμα πιο αβέβαιη για το δρόμο που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει στη ζωή της. Ήθελε να ταξιδεύει,μα όχι καταστρέφοντας, αλλάθεριεύοντας μέσα στις καρδιές. Φαινόταν τόσο δύσκολο. Γνώριζε ότι κινδύνευε να σβήσει... Μα δε θα έκανε πίσω, κάπου βαθιά μέσα της είχε ένα πολύ καλό προαίσθημα για αυτό.
Και ταξίδευε,άλλοτε μεγαλύτερη από αγάπη και άλλοτε μικρότερη από δάκρυα. Ώσπου κάποιο μέρα συνάντησε άλλη μια φλόγα,που έμοιαζε σε αυτή. Ένα περίεργο συναίσθημα πληρότητας κατέλαβε τις καρδιές,οι οποίες χωρίς να το καταλάβουν και σαν ένα αστέρι που πλησιάζει πολύ ένα άλλο αστέρι, βρέθηκαν "εγκλωβισμένες" η μία στη βαρύτητα της άλλης. Τον αρχικό φόβο τον αντικατέστησε η εμπιστοσύνη,το αρχικό καλό προαίσθημα,η σιγουριά οι φλόγες άρχισαν να χορεύουν η μία γύρω από την άλλη και να φουντώνουν και να αγγίζουν και να ζεσταίνουν και να αγκαλιάζονται, Και έτσι γίνονταν ένα, μία φλόγα πιο δυνατή και τόσο ψηλή που κατάφερε να τρυπήσει τον ουρανό,κάνοντας χώρο για να φανούν δύο αστεράκια...η πούλια και ο αυγερινός,μικρές φλογίτσες στον νυχτερινό ουρανό,γυρίζουν όλο το κόσμο σε μία μέρα..το όνειρο είχε πραγματοποιηθεί...

Υπερβολες...

Μάλλον θα φταίει ότι ζούμε στη ζωή της υπερβολής.. Μάθαμε να εκφραζόμαστε χρησιμοποιώντας συγκριτικούς, και πολύ περισσότερο υπερθετικούς βαθμούς στα επίθετα και στις φράσεις μας. Ο θετικός βαθμός σταμάτησε να μας συγκινεί.. "Σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο", "Είσαι ό,τι πιο τέλειο μπορούσα να φανταστώ", "Δε θα σε αφήσω ποτέ,για πάντα μαζί"... ποτέ....παντα...η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.. και πόσο όμορφες είναι αυτές οι υπερβολές Αλλά της ζωής της αρέσει η ισορροπία από ότι φαίνεται. και τότε γνωρίζουμε την άλλη πλευρά της υπερβολής. "Σε μισώ,σε σιχαίνομαι", "Είσαι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ", "μη μου ξαναμιλήσεις ποτέ,δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου".. Ειρωνεία. Είναι το ίδιο στόμα που σμίλεψε όλες τις φράσεις.. Και δυστυχώς είναι η ίδια ψυχή που χαράχτηκαν αυτές. πώς γίνεται; πως;

Απογείωση και προσγείωση. Μόνο που ενώ στο πρώτο σε βοηθάει πάντα κάποιος,στο δεύτερο σε αφήνει να πέσεις μόνος σου - ισως και να σε σπρώχνει. Και η προσγείωση είναι πάντα πιο δύσκολη,έτσι δε λένε?

Προσπάθησα να είμαι εκεί,να σε πιάσω. Μα με αυτό που μου είπες με έκανες κομματάκια μικρά μικρά,δύσκολο να σε προστατεύσω πια.. θα προσπαθήσω να συρθώ , να μπω από κάτω σου και να ανακόψω την πτώση..ούτως η άλλως μόνο εσύ μπορείς να βάλεις τα κομματάκια πάλι μαζί..υπερβολη;

Ψίθυροι

Άκουσε κάτι στα αυτιά του σαν ψίθυρο. Ήξερε πως ήταν μόνος του σπίτι. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά, το βλέμμα του χαμένο σε κάποια σκέψη. Καθισμένος στο πάτωμα στο κέντρο του δωματίου, σκοτάδι γύρω του, ένιωθε λίγο ευάλωτος, σα να ήταν η ψυχή του στο δωμάτιο, μόνη, απροστάτευτη.. Δε μπορούσε να δει γύρω του και, αν και ο χώρος ήταν γνώριμος ένοιωθε βασιλιάς του εαυτού του σε χώρο άπειρο.. Ένα ρεύμα αέρα μπήκε από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες κουβαλώντας μαζί του την αλμύρα της θάλασσας. Γέμισε τα πνευμόνια του όσο μπορούσε, περίεργο, φαίνεται κουβαλούσε και τη μυρωδιά της... Κάποιους ανθρώπους δε μπορούμε να τους αποχωριστούμε, γιατί έχουμε μάθει να ζούνε μέσα μας, και όταν συνειδητοποιούμε πως φεύγουν το κενό αυτό μοιάζει ικανό να γκρεμίσει όλο το κατασκεύασμα που λέγεται ψυχή.. Την σκεφτόταν, και την έφερνε κοντά του με τη σκέψη του, σχεδόν την άγγιζε.. Η καρδιά του χτυπούσε διαφορετικά, το σώμα χαμένο στο χώρο και στο χρόνο.. Την αισθάνθηκε από πίσω του να σαλεύει, να κινείται μες το δωμάτιο διστακτικά σα να φοβόταν μήπως γυρίσει και τη κοιτάξει.. Δεν γύρισε.. Έμεινε εκεί ν΄ακούει τα βήματά της, να νοιώθει το άρωμα της, να σκέφτεται το χαμόγελό της..

Κάποτε του είχε δώσει ένα φυλαχτό.. και τριαντάφυλλα, της άρεσε να του δίνει τριαντάφυλλα και αυτός της χάριζε αστέρια...

Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.. Και έμεινε εκεί, μαρμαρωμένος λες και περίμενε κάτι... Σκέφτηκε ξανά το φυλαχτό και το τριαντάφυλλο που είχε δέσει πάνω του. Την "άκουγε" ακόμα να κινείται πίσω του, ανεπαίσθητα βήματα,ρεύματα αέρα. Φανταζόταν πως κρατούσε στα χέρια της ένα τριαντάφυλλο, σαν αυτά που της άρεσε να του χαρίζει, κατακόκκινα.. Του φάνηκε για μια στιγμή να επιπλέει, η ψυχή του χαμογελούσε - μικρή λέξη μάλλον, η κατάλληλη θα ήταν "πετούσε"..
Του πέρασε από το μυαλό να γυρίσει προς τα πίσω.. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί,πόσο μάλλον να το κάνει και άκουσε τη πόρτα να κλείνει απότομα, ανατρίχιασε, "ρεύματα αέρα" είπε αμέσως η λογική, "εκείνη" απάντησε αμέσως η ψυχή του.
Σηκώθηκε να κλείσει τις μπαλκονόπορτες, η λογική είχε επικρατήσει.. Και τότε ήταν που είδε μπροστά στη πόρτα το τριαντάφυλλο... Ακριβώς αυτό το αποξηραμένο λουλούδι που είχε δέσει κάποτε στο φυλαχτό, δυο δωμάτια πιο δίπλα..
χαμογέλασε..
κάτι του είπε η λογική.. ούτε που την άκουσε...

Bubbles

Όταν ήμουν μικρός,πίστευα πραγματικά πως κάποτε θα έμπαινα σε μια φουσκαλίτσα που θα κρατούσε μέσα όσους αγαπώ και μακριά όσους μπορούσαν να με βλάψουν και που θα με ταξίδευε,θα γύριζα τον κόσμο.. Και με περιτριγύρισε μια,και μετά κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... Έπρεπε να προστατευτώ. Και όσο μεγάλωνα τόσο με περιτριγύριζαν κ άλλες. Και έχω γίνει απόμακρος,όσο και αν δεν φαίνεται,για να με γνωρίσει πραγματικά κάποιος πρέπει να περάσει άπειρες φουσκαλιτσες τη μια μετά την άλλη ώστε να μπορέσει έστω κ να με διακρίνει κάπου στο κέντρο,περιτριγυρισμένο από διαφανείς μεμβράνες. Το κάστρο του φόβου μου μετατράπηκε σε φυλακή απομόνωσης.. Ο χώρος γύρω μου έχει μικρύνει τόσο πολύ που δε χωράει πια κανέναν άλλο.. Πλέον όμως συνειδητοποιώ ότι ο Θεός μας έβαλε σε αυτή την κοινωνία για να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, και αν κάτι μπορεί να σπάσει τα τείχη που χωρίζουν δύο άτομα, αυτό είναι σίγουρα η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η κατανόηση.. Κατάλαβα πως μία φουσκαλίτσα είναι αρκετή για να ταξιδέψει κανείς, μαζί με όσους αγαπά. Γιατί είναι αυτά ακριβώς τα άτομα που θα τον βοηθήσουν να πάει πιο ψηλά,τόσο που ίσως και να μη χρειάζεται φουσκαλίτσα... Νομίζω πως κατάλαβα πια το μυστικό του peter pan..

Μεσοδιάστημα...

Νυχτώνει...Κλείνω τα μάτια και γυρίζω προς τα μέσα... Το μόνο που ακούω είναι η ανάσα μου.. Νοιώθω το ρυθμικό λίκνισμα της βάρκας μέσ στην οποία έχω ξαπλώσει να με ηρεμεί...Μακριά από κάθε τι που με πιέζει,από κάθε τι που με τραβάει κοντά του..Μόνος,απαρατήρητος... Είναι σκοτάδι εδώ,όπως αυτό στο οποίο κρύβονται όλα όσα φοβόμαστε όταν είμαστε μικροί. Όπως αυτό στο οποίο καταφεύγουμε για να κρυφτούμε τώρα πια που μεγαλώσαμε... Ποιος θα το 'λεγε... κοιτάζω γύρω μου μόνο για λίγο..παντού σκοτάδι...παντού μαύρο,όπως τα νερά της λίμνης, που πια μοιάζουν απύθμενα και εχθρικά...μαύρο όπως τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των άστρων...κάποτε θα έβλεπα αστέρια. Τώρα βλέπω μαύρο.. Κλείνω τα μάτια πιο σφιχτά αυτή τη φορά..να ξεφύγω από αυτό το μεσοδιάστημα επιθυμώ... Η λίμνη είναι πια ένα δάκρυ βαθύτερη..Κάποτε θυμάμαι ήταν λακουβίτσα..
Επιστρέφω στον πραγματικό κόσμο
Φέρε μου ένα όμορφο χαμόγελο για να φορέσω...

Ηλιος ο πρωτος

Τ΄απομεσήμερο για μια στιγμή καθίσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθιά μες στα μάτια
μια πεταλούδα πέταξε από τα στήθια μας
ήτανε πιο λευκή από το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές...

εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε από τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν

και να είναι αυτό που μας μεθά μαγνήτης το γνωρίζουμε
και αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το έχουμε νοιώσει
εμείς τη λέμε τη ζωή,πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε
είμαστε από καλή γενιά

πάμε μαζί και ας μας λιθοβολούν και ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλη μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε

:)

what if?

What if you slept? And what if in your sleep you dreamed? And what if in your dream you went to haven and there plucked a strange and beautiful flower? And what if when you awoke you had the flower in your hand? ah. what then?

"dance of wolves"

Οι Ινδιάνοι είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τους λύκους που κατοικούσαν στις εκτάσεις τους.. Θεωρούνταν, και είναι ζώο περήφανο και έξυπνο, χαρακτηριστικά που πολλοί σημερινοί συνεχιστές του είδους μας θα ζήλευαν.. Διάβασα κάπου μια πολύ όμορφη ιστορία.. Συζητούσαν δύο Ινδιάνοι, ο ένας αρκετά μεγάλος, ηλικιωμένος και σοφός,ο άλλος νέος, με δίψα για γνώση.. Και έλεγε ο γέρος Ινδιάνος μια ιστορία για την αέναη πάλη που γινόταν μέσα του μεταξύ δυο λύκων. Ο πρώτος λύκος, έλεγε, είναι η κακία,η ζήλια, ο φθόνος, ο εγωισμός, το ψέμα, το μίσος. Ο δεύτερος είναι η αγάπη, η φιλία, η αξιοπρέπεια, η εσωτερική γαλήνη, η μετριοφροσύνη, η χαρά. Και τότε ο νεαρός ρώτησε: "Ποίος νικάει;",για να πάρει την απάντηση:"αυτός που ταΐζω.."

Μια διαφορετικη οπτική για τη θλίψη by angelab23

Η θλιψη πρεπει να εχει κατι το σαγηνευτικο,ενα γλυκο βαρος στους ωμους.Η ανικανοτητα ευτυχιας ειναι αυτο που ωθει προς τα εκει?οχι. Επιρρεπης στην καθε νιχιλιστικη ηδονη...ΗΔΟΝΗ...Θλιψη και μελανχολια να ποτιζουν μεσα σου και να υγραινουν τις φλεβες του λαιμου σου σαν λιωμενο κεχριμπαρι.Εχει μια συγκεκριμενη πυρινη γευση. Η μελανχολια ισως να ειναι πιο αξιοπρεπης απο την ευτυχια. Λιγοτερο φασαριοζικη.Μια μαγγανεια για καλο σκοπο.Μια σατυρικη απαντηση στο ερωτημα του σκοπου της ζωης.Ενα υβριδιο γνωσης και αυτοσαρκασμου.Το γκρι πανωφορι που προστατευει τη ψυχη εν καιρω απανωτων χαχανητων και ορθανοιχτων απειλητικων στοματων που δειχνουν ξεδιαντροπα τα δοντια.Κι ας μην εισαι ποτε ετσι το φαβορι του εαυτου σου ,αξιζει αυτη η γλυκεια φθορα. Γιατι προτιμοτερο να τσακιζεις το κορμι σου ο ιδιος και να το ξαναχτιζεις ξανα καθε σπλαχνο και πονο , με σταλες αιματος ρεαλιστικης και επιπονης γνωσης των πραγματων παρα να αλλοιωθει σε γελοιου τερατου μορφη που δεν θα θυμιζει τιποτα απο ανθρωπο,ενα κεφαλι με σαβανωμενο νου. Παραλληλα με τον ψυχικο πονο ,μαθητευεις στην ουμανιστικη πλευρα της σημερινης πραγματικοτητας ,αποκτας πειρα στην κατανοηση και των πιο λεπτων συναισθηματων. Το ροδαλο μαγουλο της καθαριας ευτυχιας πολυ δυσκολα στο χαριζει μια αρρωστη πραγματικοτητα.

26/3

Η νύχτα από νωρίς φαινόταν περίεργη, σκοτεινή. Έκρυβε μέσα της μία θλίψη... Και ήρθε, απρόσμενα και άκομψα, όπως κάθε ανεπιθύμητος επισκέπτης, και το συναίσθημα ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Είναι άσχημο πολύ να χάνεις κάποιον που έχεις κοντά σου, ειδικά όταν είναι τόσο ξαφνικά. Το για καθημερινές απαιτήσεις αδιαπέραστο εμπόδιο χιλιομετρικά με πιέζει.. Με θλίβει.. Λένε ότι συνειδητοποιείς τι έχεις μόνο όταν το χάνεις, και ίσως έτσι να έγινε. Αν και υποθέτω ότι πάντα σε ένοιωθα κοντά μου. Μας ένωσαν οι παιδικές βλακείες,τα βράδια που μαζί γινόταν μέρα πιο γρήγορα, οι 'ιπτάμενοι' αναπτήρες, οι ατέλειωτες βόλτες και ο διαρκής πόλεμος με τον μορφέα για να μείνουμε περισσότερο μαζί. Ήμουν :) και ήσουν ! (γιατί τουλάχιστον θαυμασμό μου προξενούσες,αλλά δε θα μιλήσω για σένα εδώ.). Με πειράζει που δε θα σε έχω κοντά. μου έχεις υποσχεθεί κάτι... miss u already

Περι ζωης..

Ο Hermann Hesse είχε γράψει κάποτε ένα μικρό κείμενο σχετικά με τον κόσμο. Έλεγε,λοιπόν, ότι δεν ήξερε αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος από αυτόν που ζούμε τώρα. Ίσως ήταν πάντα εξίσου καλός και κακός όσο και τώρα. Είχε σημειώσει όμως κάτι ακόμα για το οποίο αισθανόταν βέβαιος, ότι δηλαδή αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος,αν ήταν ποτέ πιο πλούσιος, ή πιο ζωντανός, πιο χαρούμενος, πιο επικίνδυνος ή πιο διασκεδαστικός από αυτόν που ζούμε τώρα, δε θα ήταν το αποτέλεσμα του έργου αυτών που προσπαθούν να τον διαμορφώσουν ή να τον αλλάξουν, αλλά το φυσιολογικό επακόλουθο της δράσης εκείνων των ξεχωριστών ατόμων που ψάχνουν να ανακαλύψουν τον πραγματικό εαυτό τους, χωρίς σκοπό ή στόχο και που μένουν ικανοποιημένα απλά με το να ζουν και να είναι ο εαυτός τους.. Ερχόμαστε όλοι στη ζωή χωρίς να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολύ χρόνο για να το ανακαλύψουμε. Αλλά παρόλα αυτά αναλωνόμαστε στο να ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον "θόρυβο"των απόψεων των γύρω μας να πνίγει την εσωτερική μας φωνή... Πάνω απ' όλα πρέπει να έχουμε το θάρρος να ακολουθούμε την καρδιά μας και την διαίσθησή μας, γιατί είναι σαν κατά κάποιο τρόπο να ξέρουν τι πραγματικά θέλουμε να γίνουμε, και πως θα το πετύχουμε.. Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να βρει το μονοπάτι του λοιπόν.. Ή μήπως να το φτιάξει;...

Ταξίδια..

Από μικρό παιδί μου άρεσε να ταξιδεύω... Λάτρευα την ιδέα της αλλαγής, του νέου, του αγνώστου. Ποτέ δεν κοιμόμουν κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων, παρά μόνο κοιτούσα έξω βλέποντας τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, γεμίζοντας το μυαλό μου με εικόνες. Κάθε καινούριος τόπος είχε κάτι να μου μάθει, και ήθελα να τον εξερευνήσω μέχρι τα μικρότερα μυστικά του. Σπάνια έχω νοιώσει ξένος ακόμα και σε άγνωστη πόλη, αλλά σε λίγα μέρη ένοιωσα ότι βρίσκομαι στο "σπίτι μου"... Και πραγματικά έτσι ένοιωθα χθες Την αγαπώ αυτή την πόλη... Η λίμνη και το κάστρο της δίνουν ένα ρομαντικό τόνο μυστηρίου, ειδικά όταν χαράζει και καλύπτονται από ένα πέπλο ομίχλης. Μου αποπνέει ηρεμία.. Την αγαπάω αυτή την πόλη.. Και χθες έμαθα άλλο ένα μυστικό της... Κάπου σε ένα δέντρο είναι χαραγμένο ένα μικρο διψήφιο νούμερο... 93

inevitability...(how "boys" feel about "girls")

Regardless if you love them, hate them, wish they would die or know that you would die without them... it matters not. Because once in your life, whatever that girl was to the world,she becomes everything to you. When you look her in her eyes traveling to the depths of her soul and you say a million things without a trace of sound,you know that your own life is inevitably consumed within the rythmic beatings of her very heart... We love them for a million reasons. No paper(or blog) would do it justice. It is a thing not of the mind but of the heart...

Διαισθηση..

Κρύο. Περίεργο το παράθυρο κλειστό. Μα η ψυχή μου είναι τυλιγμένη από μια απροσδόκητη καταχνιά. Ρεμβάζει το παρελθόν,και τον κρυμμένο ήλιο και κρυώνω, παγώνω μέσα μου...
Στον ωκεανό των αισθημάτων ένα κύμα οδύνης ξεβράζει στο πρόσωπό μου άμορφες εκφράσεις. γιατί; Δε ξέρω. Διαίσθηση. Έχεις νοιώσει ποτέ μόνος μέσα σε κόσμο; κρύο μέσα στη ζέστη και αυτή την απροσδόκητη θλίψη; Ίσως και να ξέρω τελικά τι φταίει.. και ΔΕΝ μου κάνει το ίδιο.