Που είσαι;

Σήμερα ξαφνικά χάθηκα. Και μετά από πολύ καιρό σε αναζήτησα. Πάει καιρός τώρα που μαζί σου εξαφανίστηκε κάτι από μένα. Λες και δεν ανήκε σε μένα, λες και ήταν μια ψευδαίσθηση. Μα όχι κάποτε το ένιωθα δυνατό,σχεδόν αληθινό. Είχα ανάγκη να βρω το άτομο που με ήξερε καλύτερα από τον καθένα, μα αποπροσανατολίστηκα ταξιδεύοντας στις αναμνήσεις μου. Οι σκέψεις μου, για καιρό τώρα, πέφτουν στο κενό, και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα πως θα έπρεπε να αντιδράσω. Βλέπεις πάντα ήμουν "μεγαλοφυΐα" και πολυλογάς. Προέβλεπα το μέλλον.. Μα πλέον δεν είμαι κάποιος γιατί τα πάντα πνίγονται αφού το μόνο αυτί ικανό να τα επεξεργαστεί δεν είναι εδώ. Μάλλον αποφάσισα να ορίσω αυτό που δεν είμαι πια...

Τα Χριστούγεννα φτάνουν και φέρνουν μαζί ένα κύμα ελπίδας.. Κάτι φάνηκε να λαμπυρίζει βαθιά μέσα... Καλά Χριστούγεννα σε όλους...

Εδώ είμαι...

Δε γνωρίζω γιατί απέφευγα τόσο καιρό να γράψω κάτι. Το μόνο που συνειδητοποιώ τώρα πια είναι πως κάτι μέσα μου είχε πέσει σε νάρκη,ή μάλλον είχε οδηγηθεί σε νάρκη,σε μια περίοδο μικρής ανελευθερίας. Δεν είμαι σε θέση να προβλέψω πότε θα ξαναγράψω, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι πια αισθάνομαι ζωντανός. Ήθελα μόνο ένα μικρό ταρακούνημα για να ξυπνήσω. Ευχαριστώ feli.. Θα επιστρέψω σύντομα..

high tide or low tide

In these high seas or in low seas
I'm gonna be your friend
You know that I'm gonna be your friend
Any so in high tide or in low tide
I'll be by your side
You know that I'll be by your side

Διακοπές, ίσως η καλύτερη περίοδος του χρόνου, ειδικά όταν έχεις την κατάλληλη παρέα. Κάπου μέσα στο πέλαγος άκουσα αυτό το τραγούδι και το αγάπησα. Κάπου πάνω από τη ζούγκλα της πόλης ατενίζοντας ουρανό "είδα" με τα μάτια της ψυχής μου αυτή την εικόνα και την αγάπησα,και τη ζωγράφισα για να μου θυμίζει χαρούμενα συναισθήματα.. Για όλα τα χαρούμενα "2" εκεί έξω.. και ειδικά για κάποιο.

Φλόγες

Ήταν κάποτε μια φλόγα που είχε ονειρευτεί να γυρίσει τον κόσμο, μα ήταν αγνή, διαφορετική από τις άλλες.. Είχε ένα έντονο χρώμα, σμαραγδένιο, που όσο ιδιαίτερο φάνταζε, άλλο τόσο ήταν αγνό. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες φλόγες στην ηλικία της δεν ενδιαφερόταν καθόλου να τρώει ξύλα, δεν της άρεσε καν το πολυαγαπημένο χαρτί(για το οποίο όλες οι μικρές φλόγες τρελαίνονταν, καθώς μεγάλωναν απότομα με τη "βοήθειά του"), πόσο μάλλον τα εύφλεκτα υλικά.. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που έμενε μικρούλα, ενώ οι γύρω τηςθέριευαν αφήνοντας στο πέρασμά τους ένα παρελθόν σπαρμένο με στάχτες και καταστροφή... Και όλο μεγάλωναν, και όλο ψήλωναν και εκείνη έμενε τοσοδούλα..
Θυμόταν το όνειρό της που ήταν να γυρίσει τον κόσμο, είχε απογοητευτεί, ίσως να μην τα κατάφερνε. Δεν πίστευε στον εαυτό της και αυτό την έκανε να είναι ακόμα πιο αβέβαιη για το δρόμο που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει στη ζωή της. Ήθελε να ταξιδεύει,μα όχι καταστρέφοντας, αλλάθεριεύοντας μέσα στις καρδιές. Φαινόταν τόσο δύσκολο. Γνώριζε ότι κινδύνευε να σβήσει... Μα δε θα έκανε πίσω, κάπου βαθιά μέσα της είχε ένα πολύ καλό προαίσθημα για αυτό.
Και ταξίδευε,άλλοτε μεγαλύτερη από αγάπη και άλλοτε μικρότερη από δάκρυα. Ώσπου κάποιο μέρα συνάντησε άλλη μια φλόγα,που έμοιαζε σε αυτή. Ένα περίεργο συναίσθημα πληρότητας κατέλαβε τις καρδιές,οι οποίες χωρίς να το καταλάβουν και σαν ένα αστέρι που πλησιάζει πολύ ένα άλλο αστέρι, βρέθηκαν "εγκλωβισμένες" η μία στη βαρύτητα της άλλης. Τον αρχικό φόβο τον αντικατέστησε η εμπιστοσύνη,το αρχικό καλό προαίσθημα,η σιγουριά οι φλόγες άρχισαν να χορεύουν η μία γύρω από την άλλη και να φουντώνουν και να αγγίζουν και να ζεσταίνουν και να αγκαλιάζονται, Και έτσι γίνονταν ένα, μία φλόγα πιο δυνατή και τόσο ψηλή που κατάφερε να τρυπήσει τον ουρανό,κάνοντας χώρο για να φανούν δύο αστεράκια...η πούλια και ο αυγερινός,μικρές φλογίτσες στον νυχτερινό ουρανό,γυρίζουν όλο το κόσμο σε μία μέρα..το όνειρο είχε πραγματοποιηθεί...

Υπερβολες...

Μάλλον θα φταίει ότι ζούμε στη ζωή της υπερβολής.. Μάθαμε να εκφραζόμαστε χρησιμοποιώντας συγκριτικούς, και πολύ περισσότερο υπερθετικούς βαθμούς στα επίθετα και στις φράσεις μας. Ο θετικός βαθμός σταμάτησε να μας συγκινεί.. "Σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο", "Είσαι ό,τι πιο τέλειο μπορούσα να φανταστώ", "Δε θα σε αφήσω ποτέ,για πάντα μαζί"... ποτέ....παντα...η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.. και πόσο όμορφες είναι αυτές οι υπερβολές Αλλά της ζωής της αρέσει η ισορροπία από ότι φαίνεται. και τότε γνωρίζουμε την άλλη πλευρά της υπερβολής. "Σε μισώ,σε σιχαίνομαι", "Είσαι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ", "μη μου ξαναμιλήσεις ποτέ,δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου".. Ειρωνεία. Είναι το ίδιο στόμα που σμίλεψε όλες τις φράσεις.. Και δυστυχώς είναι η ίδια ψυχή που χαράχτηκαν αυτές. πώς γίνεται; πως;

Απογείωση και προσγείωση. Μόνο που ενώ στο πρώτο σε βοηθάει πάντα κάποιος,στο δεύτερο σε αφήνει να πέσεις μόνος σου - ισως και να σε σπρώχνει. Και η προσγείωση είναι πάντα πιο δύσκολη,έτσι δε λένε?

Προσπάθησα να είμαι εκεί,να σε πιάσω. Μα με αυτό που μου είπες με έκανες κομματάκια μικρά μικρά,δύσκολο να σε προστατεύσω πια.. θα προσπαθήσω να συρθώ , να μπω από κάτω σου και να ανακόψω την πτώση..ούτως η άλλως μόνο εσύ μπορείς να βάλεις τα κομματάκια πάλι μαζί..υπερβολη;

Ψίθυροι

Άκουσε κάτι στα αυτιά του σαν ψίθυρο. Ήξερε πως ήταν μόνος του σπίτι. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά, το βλέμμα του χαμένο σε κάποια σκέψη. Καθισμένος στο πάτωμα στο κέντρο του δωματίου, σκοτάδι γύρω του, ένιωθε λίγο ευάλωτος, σα να ήταν η ψυχή του στο δωμάτιο, μόνη, απροστάτευτη.. Δε μπορούσε να δει γύρω του και, αν και ο χώρος ήταν γνώριμος ένοιωθε βασιλιάς του εαυτού του σε χώρο άπειρο.. Ένα ρεύμα αέρα μπήκε από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες κουβαλώντας μαζί του την αλμύρα της θάλασσας. Γέμισε τα πνευμόνια του όσο μπορούσε, περίεργο, φαίνεται κουβαλούσε και τη μυρωδιά της... Κάποιους ανθρώπους δε μπορούμε να τους αποχωριστούμε, γιατί έχουμε μάθει να ζούνε μέσα μας, και όταν συνειδητοποιούμε πως φεύγουν το κενό αυτό μοιάζει ικανό να γκρεμίσει όλο το κατασκεύασμα που λέγεται ψυχή.. Την σκεφτόταν, και την έφερνε κοντά του με τη σκέψη του, σχεδόν την άγγιζε.. Η καρδιά του χτυπούσε διαφορετικά, το σώμα χαμένο στο χώρο και στο χρόνο.. Την αισθάνθηκε από πίσω του να σαλεύει, να κινείται μες το δωμάτιο διστακτικά σα να φοβόταν μήπως γυρίσει και τη κοιτάξει.. Δεν γύρισε.. Έμεινε εκεί ν΄ακούει τα βήματά της, να νοιώθει το άρωμα της, να σκέφτεται το χαμόγελό της..

Κάποτε του είχε δώσει ένα φυλαχτό.. και τριαντάφυλλα, της άρεσε να του δίνει τριαντάφυλλα και αυτός της χάριζε αστέρια...

Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.. Και έμεινε εκεί, μαρμαρωμένος λες και περίμενε κάτι... Σκέφτηκε ξανά το φυλαχτό και το τριαντάφυλλο που είχε δέσει πάνω του. Την "άκουγε" ακόμα να κινείται πίσω του, ανεπαίσθητα βήματα,ρεύματα αέρα. Φανταζόταν πως κρατούσε στα χέρια της ένα τριαντάφυλλο, σαν αυτά που της άρεσε να του χαρίζει, κατακόκκινα.. Του φάνηκε για μια στιγμή να επιπλέει, η ψυχή του χαμογελούσε - μικρή λέξη μάλλον, η κατάλληλη θα ήταν "πετούσε"..
Του πέρασε από το μυαλό να γυρίσει προς τα πίσω.. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί,πόσο μάλλον να το κάνει και άκουσε τη πόρτα να κλείνει απότομα, ανατρίχιασε, "ρεύματα αέρα" είπε αμέσως η λογική, "εκείνη" απάντησε αμέσως η ψυχή του.
Σηκώθηκε να κλείσει τις μπαλκονόπορτες, η λογική είχε επικρατήσει.. Και τότε ήταν που είδε μπροστά στη πόρτα το τριαντάφυλλο... Ακριβώς αυτό το αποξηραμένο λουλούδι που είχε δέσει κάποτε στο φυλαχτό, δυο δωμάτια πιο δίπλα..
χαμογέλασε..
κάτι του είπε η λογική.. ούτε που την άκουσε...

Bubbles

Όταν ήμουν μικρός,πίστευα πραγματικά πως κάποτε θα έμπαινα σε μια φουσκαλίτσα που θα κρατούσε μέσα όσους αγαπώ και μακριά όσους μπορούσαν να με βλάψουν και που θα με ταξίδευε,θα γύριζα τον κόσμο.. Και με περιτριγύρισε μια,και μετά κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... Έπρεπε να προστατευτώ. Και όσο μεγάλωνα τόσο με περιτριγύριζαν κ άλλες. Και έχω γίνει απόμακρος,όσο και αν δεν φαίνεται,για να με γνωρίσει πραγματικά κάποιος πρέπει να περάσει άπειρες φουσκαλιτσες τη μια μετά την άλλη ώστε να μπορέσει έστω κ να με διακρίνει κάπου στο κέντρο,περιτριγυρισμένο από διαφανείς μεμβράνες. Το κάστρο του φόβου μου μετατράπηκε σε φυλακή απομόνωσης.. Ο χώρος γύρω μου έχει μικρύνει τόσο πολύ που δε χωράει πια κανέναν άλλο.. Πλέον όμως συνειδητοποιώ ότι ο Θεός μας έβαλε σε αυτή την κοινωνία για να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, και αν κάτι μπορεί να σπάσει τα τείχη που χωρίζουν δύο άτομα, αυτό είναι σίγουρα η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η κατανόηση.. Κατάλαβα πως μία φουσκαλίτσα είναι αρκετή για να ταξιδέψει κανείς, μαζί με όσους αγαπά. Γιατί είναι αυτά ακριβώς τα άτομα που θα τον βοηθήσουν να πάει πιο ψηλά,τόσο που ίσως και να μη χρειάζεται φουσκαλίτσα... Νομίζω πως κατάλαβα πια το μυστικό του peter pan..

Μεσοδιάστημα...

Νυχτώνει...Κλείνω τα μάτια και γυρίζω προς τα μέσα... Το μόνο που ακούω είναι η ανάσα μου.. Νοιώθω το ρυθμικό λίκνισμα της βάρκας μέσ στην οποία έχω ξαπλώσει να με ηρεμεί...Μακριά από κάθε τι που με πιέζει,από κάθε τι που με τραβάει κοντά του..Μόνος,απαρατήρητος... Είναι σκοτάδι εδώ,όπως αυτό στο οποίο κρύβονται όλα όσα φοβόμαστε όταν είμαστε μικροί. Όπως αυτό στο οποίο καταφεύγουμε για να κρυφτούμε τώρα πια που μεγαλώσαμε... Ποιος θα το 'λεγε... κοιτάζω γύρω μου μόνο για λίγο..παντού σκοτάδι...παντού μαύρο,όπως τα νερά της λίμνης, που πια μοιάζουν απύθμενα και εχθρικά...μαύρο όπως τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των άστρων...κάποτε θα έβλεπα αστέρια. Τώρα βλέπω μαύρο.. Κλείνω τα μάτια πιο σφιχτά αυτή τη φορά..να ξεφύγω από αυτό το μεσοδιάστημα επιθυμώ... Η λίμνη είναι πια ένα δάκρυ βαθύτερη..Κάποτε θυμάμαι ήταν λακουβίτσα..
Επιστρέφω στον πραγματικό κόσμο
Φέρε μου ένα όμορφο χαμόγελο για να φορέσω...

Ηλιος ο πρωτος

Τ΄απομεσήμερο για μια στιγμή καθίσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθιά μες στα μάτια
μια πεταλούδα πέταξε από τα στήθια μας
ήτανε πιο λευκή από το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές...

εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε από τα χέρια
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν

και να είναι αυτό που μας μεθά μαγνήτης το γνωρίζουμε
και αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το έχουμε νοιώσει
εμείς τη λέμε τη ζωή,πηγαίνουμε μπροστά
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε
είμαστε από καλή γενιά

πάμε μαζί και ας μας λιθοβολούν και ας μας φωνάζουν αεροβάτες
φίλη μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε

:)

what if?

What if you slept? And what if in your sleep you dreamed? And what if in your dream you went to haven and there plucked a strange and beautiful flower? And what if when you awoke you had the flower in your hand? ah. what then?

"dance of wolves"

Οι Ινδιάνοι είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τους λύκους που κατοικούσαν στις εκτάσεις τους.. Θεωρούνταν, και είναι ζώο περήφανο και έξυπνο, χαρακτηριστικά που πολλοί σημερινοί συνεχιστές του είδους μας θα ζήλευαν.. Διάβασα κάπου μια πολύ όμορφη ιστορία.. Συζητούσαν δύο Ινδιάνοι, ο ένας αρκετά μεγάλος, ηλικιωμένος και σοφός,ο άλλος νέος, με δίψα για γνώση.. Και έλεγε ο γέρος Ινδιάνος μια ιστορία για την αέναη πάλη που γινόταν μέσα του μεταξύ δυο λύκων. Ο πρώτος λύκος, έλεγε, είναι η κακία,η ζήλια, ο φθόνος, ο εγωισμός, το ψέμα, το μίσος. Ο δεύτερος είναι η αγάπη, η φιλία, η αξιοπρέπεια, η εσωτερική γαλήνη, η μετριοφροσύνη, η χαρά. Και τότε ο νεαρός ρώτησε: "Ποίος νικάει;",για να πάρει την απάντηση:"αυτός που ταΐζω.."

Μια διαφορετικη οπτική για τη θλίψη by angelab23

Η θλιψη πρεπει να εχει κατι το σαγηνευτικο,ενα γλυκο βαρος στους ωμους.Η ανικανοτητα ευτυχιας ειναι αυτο που ωθει προς τα εκει?οχι. Επιρρεπης στην καθε νιχιλιστικη ηδονη...ΗΔΟΝΗ...Θλιψη και μελανχολια να ποτιζουν μεσα σου και να υγραινουν τις φλεβες του λαιμου σου σαν λιωμενο κεχριμπαρι.Εχει μια συγκεκριμενη πυρινη γευση. Η μελανχολια ισως να ειναι πιο αξιοπρεπης απο την ευτυχια. Λιγοτερο φασαριοζικη.Μια μαγγανεια για καλο σκοπο.Μια σατυρικη απαντηση στο ερωτημα του σκοπου της ζωης.Ενα υβριδιο γνωσης και αυτοσαρκασμου.Το γκρι πανωφορι που προστατευει τη ψυχη εν καιρω απανωτων χαχανητων και ορθανοιχτων απειλητικων στοματων που δειχνουν ξεδιαντροπα τα δοντια.Κι ας μην εισαι ποτε ετσι το φαβορι του εαυτου σου ,αξιζει αυτη η γλυκεια φθορα. Γιατι προτιμοτερο να τσακιζεις το κορμι σου ο ιδιος και να το ξαναχτιζεις ξανα καθε σπλαχνο και πονο , με σταλες αιματος ρεαλιστικης και επιπονης γνωσης των πραγματων παρα να αλλοιωθει σε γελοιου τερατου μορφη που δεν θα θυμιζει τιποτα απο ανθρωπο,ενα κεφαλι με σαβανωμενο νου. Παραλληλα με τον ψυχικο πονο ,μαθητευεις στην ουμανιστικη πλευρα της σημερινης πραγματικοτητας ,αποκτας πειρα στην κατανοηση και των πιο λεπτων συναισθηματων. Το ροδαλο μαγουλο της καθαριας ευτυχιας πολυ δυσκολα στο χαριζει μια αρρωστη πραγματικοτητα.

26/3

Η νύχτα από νωρίς φαινόταν περίεργη, σκοτεινή. Έκρυβε μέσα της μία θλίψη... Και ήρθε, απρόσμενα και άκομψα, όπως κάθε ανεπιθύμητος επισκέπτης, και το συναίσθημα ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Είναι άσχημο πολύ να χάνεις κάποιον που έχεις κοντά σου, ειδικά όταν είναι τόσο ξαφνικά. Το για καθημερινές απαιτήσεις αδιαπέραστο εμπόδιο χιλιομετρικά με πιέζει.. Με θλίβει.. Λένε ότι συνειδητοποιείς τι έχεις μόνο όταν το χάνεις, και ίσως έτσι να έγινε. Αν και υποθέτω ότι πάντα σε ένοιωθα κοντά μου. Μας ένωσαν οι παιδικές βλακείες,τα βράδια που μαζί γινόταν μέρα πιο γρήγορα, οι 'ιπτάμενοι' αναπτήρες, οι ατέλειωτες βόλτες και ο διαρκής πόλεμος με τον μορφέα για να μείνουμε περισσότερο μαζί. Ήμουν :) και ήσουν ! (γιατί τουλάχιστον θαυμασμό μου προξενούσες,αλλά δε θα μιλήσω για σένα εδώ.). Με πειράζει που δε θα σε έχω κοντά. μου έχεις υποσχεθεί κάτι... miss u already

Περι ζωης..

Ο Hermann Hesse είχε γράψει κάποτε ένα μικρό κείμενο σχετικά με τον κόσμο. Έλεγε,λοιπόν, ότι δεν ήξερε αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος από αυτόν που ζούμε τώρα. Ίσως ήταν πάντα εξίσου καλός και κακός όσο και τώρα. Είχε σημειώσει όμως κάτι ακόμα για το οποίο αισθανόταν βέβαιος, ότι δηλαδή αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος,αν ήταν ποτέ πιο πλούσιος, ή πιο ζωντανός, πιο χαρούμενος, πιο επικίνδυνος ή πιο διασκεδαστικός από αυτόν που ζούμε τώρα, δε θα ήταν το αποτέλεσμα του έργου αυτών που προσπαθούν να τον διαμορφώσουν ή να τον αλλάξουν, αλλά το φυσιολογικό επακόλουθο της δράσης εκείνων των ξεχωριστών ατόμων που ψάχνουν να ανακαλύψουν τον πραγματικό εαυτό τους, χωρίς σκοπό ή στόχο και που μένουν ικανοποιημένα απλά με το να ζουν και να είναι ο εαυτός τους.. Ερχόμαστε όλοι στη ζωή χωρίς να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολύ χρόνο για να το ανακαλύψουμε. Αλλά παρόλα αυτά αναλωνόμαστε στο να ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον "θόρυβο"των απόψεων των γύρω μας να πνίγει την εσωτερική μας φωνή... Πάνω απ' όλα πρέπει να έχουμε το θάρρος να ακολουθούμε την καρδιά μας και την διαίσθησή μας, γιατί είναι σαν κατά κάποιο τρόπο να ξέρουν τι πραγματικά θέλουμε να γίνουμε, και πως θα το πετύχουμε.. Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να βρει το μονοπάτι του λοιπόν.. Ή μήπως να το φτιάξει;...

Ταξίδια..

Από μικρό παιδί μου άρεσε να ταξιδεύω... Λάτρευα την ιδέα της αλλαγής, του νέου, του αγνώστου. Ποτέ δεν κοιμόμουν κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων, παρά μόνο κοιτούσα έξω βλέποντας τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, γεμίζοντας το μυαλό μου με εικόνες. Κάθε καινούριος τόπος είχε κάτι να μου μάθει, και ήθελα να τον εξερευνήσω μέχρι τα μικρότερα μυστικά του. Σπάνια έχω νοιώσει ξένος ακόμα και σε άγνωστη πόλη, αλλά σε λίγα μέρη ένοιωσα ότι βρίσκομαι στο "σπίτι μου"... Και πραγματικά έτσι ένοιωθα χθες Την αγαπώ αυτή την πόλη... Η λίμνη και το κάστρο της δίνουν ένα ρομαντικό τόνο μυστηρίου, ειδικά όταν χαράζει και καλύπτονται από ένα πέπλο ομίχλης. Μου αποπνέει ηρεμία.. Την αγαπάω αυτή την πόλη.. Και χθες έμαθα άλλο ένα μυστικό της... Κάπου σε ένα δέντρο είναι χαραγμένο ένα μικρο διψήφιο νούμερο... 93

inevitability...(how "boys" feel about "girls")

Regardless if you love them, hate them, wish they would die or know that you would die without them... it matters not. Because once in your life, whatever that girl was to the world,she becomes everything to you. When you look her in her eyes traveling to the depths of her soul and you say a million things without a trace of sound,you know that your own life is inevitably consumed within the rythmic beatings of her very heart... We love them for a million reasons. No paper(or blog) would do it justice. It is a thing not of the mind but of the heart...

Διαισθηση..

Κρύο. Περίεργο το παράθυρο κλειστό. Μα η ψυχή μου είναι τυλιγμένη από μια απροσδόκητη καταχνιά. Ρεμβάζει το παρελθόν,και τον κρυμμένο ήλιο και κρυώνω, παγώνω μέσα μου...
Στον ωκεανό των αισθημάτων ένα κύμα οδύνης ξεβράζει στο πρόσωπό μου άμορφες εκφράσεις. γιατί; Δε ξέρω. Διαίσθηση. Έχεις νοιώσει ποτέ μόνος μέσα σε κόσμο; κρύο μέσα στη ζέστη και αυτή την απροσδόκητη θλίψη; Ίσως και να ξέρω τελικά τι φταίει.. και ΔΕΝ μου κάνει το ίδιο.

Coelho

"Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός, επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος το βρίσκουν.."

Φόβος

Κρύο. Μοναξιά.. Το ήξερε πως μέσα του μεγάλωνε και πάλι αυτό το συναίσθημα της φυγής, σχεδόν αγοραφοβικό.. Έβαλε στα αυτιά του τα ακουστικά,η μουσική στο τέρμα.. Καθώς οδηγούσε τον εαυτό του μες τη νύχτα συνειδητοποιούσε πόσο πραγματικά δεν άντεχε τις υποκριτικές τυπικότατες κοινωνικές επαφές. Πάλι καλά που ήταν καλός στις δικαιολογίες και μπορούσε να τη γλυτώσει εύκολα.. Δεν τους είχε δείξει τίποτα από όσα πραγματικά ένοιωθε.
Και ζήτημα αν κανένας εκεί μέσα τον ήξερε έστω και λίγο για να μπορέσει να το καταλάβει. Δεν ήθελε να τους πει τίποτα. Όχι ότι ήταν αναίσθητος,αλλά ούτε κλαίγονταν και με το παραμικρό, και στο κάτω κάτω ήταν δικό του πρόβλημα. Πρόβλημα; Όχι ακριβώς... Δεν αισθανόταν άσχημα, ούτε και καλά όμως. Το μόνο που αισθανόταν ήταν απλά ένα κενό.. Τι ήταν αυτό που θα τον έκανε χαρούμενο τώρα; Λίγα πράγματα, μικρά, απλά, καθημερινά αλλά τόσο σπάνια..
Είχε ήδη φτάσει σε ένα από τα αγαπημένα μέρη του. Έτσι έλεγε τα σημεία που του άρεσε να πηγαίνει όταν ήταν μόνος. Η πόλη φαινόταν τόσο μακριά τώρα.. Κοιτάζει πάνω. Ξαπλώνει. Σκοτάδι, ήσυχο και επιβλητικό. Απόλυτο.. Πόσα μπορούν να συγκριθούν με αυτό το θέαμα; Τα αστέρια τρεμοπαίζουν, ασθενικά αλλά τρυφερά..never alone? Το φως ελάχιστο,αλλά δεν χρειαζόταν τίποτε παραπάνω.. του έφτανε. "μαγική στιγμή".¨ήταν απλά ότι φοβήθηκε;

Ευχές

Φτάνουν σιγά σιγά τα Χριστούγεννα και τα καταστήματα είναι πάντα τα πρώτα που το θυμούνται. Άν πάτε λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο των starbucks στην Πάτρα ίσως σας ζητηθεί και σε σας να γράψετε κάποια ευχή για το νέο έτος.. "Μακάρι στο 2008 να καταφέρουν όλοι να πουν έστω και μία φορά"είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου" Ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ πέρα από τα κλασσικά...Μετά συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο ήταν αυτό που ευχόμουν.. Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί..Μακάρι..

Η πιο αληθινή ρομαντική ιστορία

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι συναντάς τον έρωτα της ζωής σου? Μαζεύεις όλο το κουράγιο σου και πας και του μιλάς? Ψάχνεις να βρεις την πιο ωραία ατάκα να της πεις? Η απλά κάθεσαι ανήμπορος και θάβεις τη μαγική στιγμούλα που μόλις ξεγλίστρισε από τα χέρια σου?Φαίνεται ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ταλαντεύονταν μεταξύ των δύο πρώτων,για να καταλήξει στο τρίτο, ή όχι...
Συνέβη πριν από μερικές μέρες,στο μετρό της ΝΥ...Εκείνος καθόταν αμέριμνος σε μιά γωνιά του μετρό και άκουγε μουσική..Καστανός,ψηλός και αδύνατος(έτσι θα περιέγραφε τον εαυτό του μερικές ώρες μετά). Σε κάποια επόμενη στάση μπήκε και εκείνη.. Πρώτη φορά ένοιωθε έτσι. Τα λεπτά κυλούσαν και έψαχνε κάτι να πει. καταραμένες σκέψεις, άμοιαζαν να τον αποφεύγουν και στο μυαλό του συνεχώς αυτη. Και πρώτου προλάβει να κάνει κάτι,αυτή τον κοίταξε,σηκώνοντας το βλέμμα από το ημερολόγιό της,του χαμογέλασε και βγήκε από το συρμό.. Και κάπου εκεί τελείωσαν όλα. Το να ψάχνεις έναν άνθρωπο σε μια πόλη 8 εκ. ανθρώπων μάλλον ακατόρθωτο φαντάζει. Αλλά όχι για εκείνον.
Γύρισε σπίτι,έφτιαξε ένα site που το ονόμασε nygirlofmydreams.com με μια ζωγραφιά αυτής και εκείνου και με λεπτομερή περιγραφή όλων των στοιχείων που είχε συγκρατήσει(στη photo φαίνεται η ζωγραφιά της κοπέλας στη σελίδα που έφτιαξε),παρακαλώντας όλους όσους το επισκέπτονταν να το μεταδώσουν και σε άλλους. Ξεκίνησε έτσι κάτι πρωτοφανές, που σε 3 μέρες απέδωσε καρπούς. Φίλος της κοπέλας την αναγνώρισε,και του έστειλε το mail της... Ο ίδιος το επιβεβαίωσε στην ιστοσελίδα του,αναφέροντας πως ίσως συναντηθούν, και πως η συνέχεια, όπως αρμόζει, δε θα δημοσιευθεί στο internet, και εναπόκειται στη φαντασία μας.. Ίσως χαζή, αλλά για μένα είναι η πιο αληθινή ρομαντική ιστορία..

Χαμένη αθωότητα..

Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ..Προτιμούμε να περνάμε τον καιρό μας σε bar κ club προσπαθώντας να "ρίξουμε"κάποια κοπέλα, αλλάζουμε εραστές σαν τα πουκάμισα και χανόμαστε μέσα σε αυτή την απρόσωπη ταχύτητα εναλλαγής. Φαίνεται πως έχουμε λησμονήσει το πόσο μοναδικό είναι να είσαι ερωτευμένος,το πως είναι να ζεις το μαγικό ταξίδι που οδηγεί στο πρώτο φιλί.. Αποφεύγουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον άλλο, χάνοντας την χαρά που σε πλημμυρίζει ανακαλύπτοντας μια νέα προσωπικότητα. Θεωρούμε καλύτερο να είμαστε μόνοι μας και να μη μοιραζόμαστε τίποτα, ούτε χρόνο, ούτε συναισθήματα,ούτε σκέψεις,ούτε καν το κρεβάτι μας. Έχουμε καταλήξει να φοβόμαστε τη δέσμευση,και το φόβο αυτό να τον κρύβουμε πίσω από ένα σωρό δικαιολογίες Που πήγε η αθωότητα? Κάποτε όταν εκείνη μας χαμογελούσε ήταν απλά ένα πυροτέχνημα χαράς. Πλέον όταν κάποια μας χαμογελάει είναι ένας βούρκος ποταπών και ωμών σκέψεων σωματικής επαφής.. Χαζές σκέψεις θα πεις.. Λόγια του jose cuervo που έχω δίπλα μου(ούτε καν ξέρω γιατί.) Βυθίζομαι σε μια σκοτεινή θάλασσα από αλκοόλ. Και ο ουρανός κλαίει... Μακάρι να ήμουν παιδάκι..

Σε καποια συζητηση στο msn

John Doe says:
einai auto pou kapoies fores ksafnika ekei pou nomizes oti ta eixes ola upo elgxo allazoun
John Doe says:
k anthrwpoi ksafnika vlepeis oti exoun idiaiterh shmasia gia sena
John Doe says:
k apla proseuxesai na tous eixes pei k na tous eixes deiksei pragmata apo osa noiwtheis nwritera
John Doe says:
k de kseroun poso ponas gi autous,enw to mono pou thes einai na krathseis to xeri tous

akouste to tragoudi "ache" apo James Carrington..

Le reve est une seconde vie..

Τελικά ίσως όντως τα όνειρα να είναι μια δεύτερη ζωή.... Μια ζωή που μπορούμε να υπερνικήσουμε τους φόβους μας... Μια ζωή που μας δείχνει ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα πολύ παραπάνω από όσα θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Πάντα πίστευα στη δύναμή τους κ πάντα πίστευα ότι ο καθένας μας πρέπει να αντλεί ιδέες από αυτά και να προσπαθεί πάντα να τα πετύχει,όσο δύσκολο και αν είναι. Ιδέες για τη ζωή του,τον εαυτό του,τις ικανότητές του.. Άλλωστε αν η φαντασία είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να δώσουμε νόημα στην ύπαρξη μας,τότε νομίζω πως το όνειρο θα μπορούσε να είναι το μέσο για να δώσουμε ιδιαιτερότητα και προορισμό..

Crystals...(προτιμώ τη νύχτα...)

Εμείς οι άνθρωποι,όπως έλεγε κάποιος, μοιάζουμε με crystals...Άλλοι πιο όμορφοι,άλλοι λίγο λιγότερο,άλλοι πιο προσεγμένοι,άλλοι ακατέργαστοι,αρκετοί είναι συνηθισμένοι,και άλλοι λίγοι πιο σπάνιοι σε ομορφιά.. Και όπως είναι φυσιολογικό την ημέρα λαμπυρίζουμε, αντανακλώντας το φως του ήλιου προς όλες τις μεριές(όσοι είναι "πολύπλευροι"), προς λιγότερες οι υπόλοιποι ,πολλές φορές τυφλώνοντας με την εξωτερική μας εμφάνιση τους άλλους ,που μένουν σε αυτό που βλέπουν...

Αλλά όταν έρχεται η νύχτα είναι που πραγματικά βλέπεις κάποιους πόσο όμορφοι είναι...γιατί είναι εκείνοι οι λίγοι που φωτίζουν από μέσα τους,ένα φως που παρόμοιο δεν υπάρχει,και τότε απλά το ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο ξεχωριστό..Γι αυτό και αν έπρεπε να διαλέξω,θα ζούσα στο σκοτάδι
4.u.2.chriss....

Υποτιθέμενοι πρίγκιπες...

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι "δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες"..Θα διαφωνήσω μαζί τους. Αν βγεις έξω μια βόλτα σίγουρα θα δεις αρκετούς από αυτούς τους "πρίγκιπες". Κρίνουν αυστηρά τους γύρω τους γιατί νομίζουν πως έχουν όλα τα καλά του κόσμου πάνω τους. Δεν μπορούν να βρουν καμία να σταθεί δίπλα τους,γιατί "δεν κάνει"."δεν είναι αρκετά ωραία","δεν ντύνεται όπως στα Β.Π."αγνοώντας κάθε τι το εσωτερικό. Αποτυχημένοι. Σύγχρονοι νάρκισσοι και τίποτα άλλο,που η μόνη αγκαλιά που θα βρούνε ησυχία θα είναι αυτή της κρύας και αφιλόξενης λίμνης,πάνω από την οποία περνούνε ώρες θαυμάζοντας τους εαυτούς τους.. Έχουνε φτάσει σε σημείο σπάνια να κάνουνε κάτι με όλο τους το θέλω,οι εφήμερες αγάπες είναι για αυτούς ευκαιρία να κερδίσουν την αυτοπεποίθηση τους,να δούνε την "ομορφιά"τους να αντικατοπτρίζεται στα μάτια του άλλου.. Λένε ότι είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει... Όχι! αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι να αφεθείς και να αγαπήσεις τον άλλο..Αποστολή που μπορεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία μόνο ένας πραγματικός πρίγκιπας..

If we turn things upside down...

Αν τα γυρίσουμε ανάποδα
Δεν είσαι ξεχωριστή
Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα ότι
Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί
Ότι θα έκανα τα πάντα μόνο και μόνο για να είσαι καλά
Ότι μόνο εσύ κατάφερες να με καταλάβεις απόλυτα.
Πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να καταλάβεις ότι
Δε σου αξίζουν όλα αυτά
Και το ξέρω επειδή ξέρω εσένα
Ο εγωισμός και η κακία είναι στη φύση σου
Αρνούμαι να πιστέψω σε οποιαδήποτε περίπτωση ότι
Έχεις καθορίσει τη ζωή μου
Χάρη σε αυτό που πραγματικά είσαι
Έχουμε χαθεί αλλά
Υπάρχουν και άλλα
Μόνο ένα δρόμο έχουμε
Και είτε σου αρέσει είτε όχι
Αυτό είναι η αλήθεια

θέλω να ξέρεις ότι δεν πιστεύω ακριβώς αυτό...
διάβασε τις προτάσεις μία μία ξεκινώντας από την τελευταία και καταλήγοντας στη πρώτη...

Les Fleurs du Mal

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τη τελευταία φορά που απλά περιπλανήθηκα μέσα στη νύχτα χωρίς κανένα λόγο,μόνο κ μόνο για να σκεφτώ...Και "όλοι" ξαφνικά βάλθηκαν να με σταματήσουν... Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το χρειάζομαι αυτό, να απομακρυνθώ για λίγο, να μείνω μόνος μου...Ένας άνθρωπος που κάθεται κ απλά σκέφτεται χωρίς να θέλει να πετύχει κάτι,χωρίς να τον έχει αναγκάσει κάτι,απλά κ μόνο για να νοιώσει τον εαυτό του,για να επαναπροσδιορίσει την αρμονία του με τον κόσμο,θεωρείται παθητικός από τον κόσμο,μοιρολάτρης.. Για μένα όχι.. Για μένα αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου να ξαναβρεί τη θέση του στον κόσμο είναι από τις πιο υψηλές δράσεις που υπάρχουν.. "Μια δράση της ψυχής, που είναι δυνατή μόνο υπό τον όρο της εσωτερικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας" (Ε.Fromm). Υπομονή...

"Mon coeur est un palais flétri par la cohue;
On s'y soûle, on s'y tue, on s'y prend aux cheveux..."
(Baudelaire,Les Fleurs du Mal)

Δυνάστης χρόνος

Υπάρχουν φορές που ο δυνάστης χρόνος που καθορίζει τη ζωή μας κομματιάζοντάς τη, σταματά να κυλά και παγώνει αδυνατώντας να συλλάβει την ομορφιά της στιγμής.. Κάποια πράγ- ματα δε λέγονται με λέξεις, απλά δεν περι- γράφονται...Μένουν να ζουν στις ψυχές των ποιητών...

για εκεινη..

Σκηνοθέτες της ζωής μας..

Είναι φορές μου νοιώθουμε ότι η ζωή μας ξαφνικά μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη...Τη φανταζόμαστε σαν μία ταινία με εμάς για πρωτα- γωνιστές..Νοιώθουμε ότι από κάπου μας βλέπουν,δραματοποιούμε κατα- στάσεις,μόνο κ μόνο για την αξία του θεάματος. Μπαίνουμε σε βάσανα από μόνοι μας απλώς για να φτάσουμε σε μια κάθαρση που εμείς μας επιβάλαμε. Και μεγαλοπιανόμαστε,λέμε βαρύ- γδουπα λόγια, φουσκώνουμε το στήθος, νομίζουμε ότι η ζωή μας έτσι αποκτά νόημα,αιθεροβατούμε,και όλο ανεβαίνουμε ξεχνώντας το χάος που μας περιβάλει..
Το μόνο που ίσως δεν πέρασε από το μυαλό μας ήταν πως εδώ, οι ρόλοι είναι πραγματικοί,και οι χαρακτήρες ρυθμίζουν από μόνοι τους τα αισθήματά τους, δεν τα ελέγχει κάποιος...
Μικροί θιασώτες της ζωής μας..

Προσπαθήστε να με καταλάβετε....

Είμαι διαφορετικός...Έτσι θέλω να πιστεύω...Λιγάκι ανήσυχος,λιγάκι "χαζός",η σκέψη μου συνεχώς ψάχνει αφορμή για να χαθεί κάπου μακριά από τη πραγματικότητα...Όπως λέει κ ένας φίλος μου είμαι περίεργο παιδί...Θα καταλάβετε..Αρκεί να προσπαθήσετε...