Μια διαφορετικη οπτική για τη θλίψη by angelab23

Η θλιψη πρεπει να εχει κατι το σαγηνευτικο,ενα γλυκο βαρος στους ωμους.Η ανικανοτητα ευτυχιας ειναι αυτο που ωθει προς τα εκει?οχι. Επιρρεπης στην καθε νιχιλιστικη ηδονη...ΗΔΟΝΗ...Θλιψη και μελανχολια να ποτιζουν μεσα σου και να υγραινουν τις φλεβες του λαιμου σου σαν λιωμενο κεχριμπαρι.Εχει μια συγκεκριμενη πυρινη γευση. Η μελανχολια ισως να ειναι πιο αξιοπρεπης απο την ευτυχια. Λιγοτερο φασαριοζικη.Μια μαγγανεια για καλο σκοπο.Μια σατυρικη απαντηση στο ερωτημα του σκοπου της ζωης.Ενα υβριδιο γνωσης και αυτοσαρκασμου.Το γκρι πανωφορι που προστατευει τη ψυχη εν καιρω απανωτων χαχανητων και ορθανοιχτων απειλητικων στοματων που δειχνουν ξεδιαντροπα τα δοντια.Κι ας μην εισαι ποτε ετσι το φαβορι του εαυτου σου ,αξιζει αυτη η γλυκεια φθορα. Γιατι προτιμοτερο να τσακιζεις το κορμι σου ο ιδιος και να το ξαναχτιζεις ξανα καθε σπλαχνο και πονο , με σταλες αιματος ρεαλιστικης και επιπονης γνωσης των πραγματων παρα να αλλοιωθει σε γελοιου τερατου μορφη που δεν θα θυμιζει τιποτα απο ανθρωπο,ενα κεφαλι με σαβανωμενο νου. Παραλληλα με τον ψυχικο πονο ,μαθητευεις στην ουμανιστικη πλευρα της σημερινης πραγματικοτητας ,αποκτας πειρα στην κατανοηση και των πιο λεπτων συναισθηματων. Το ροδαλο μαγουλο της καθαριας ευτυχιας πολυ δυσκολα στο χαριζει μια αρρωστη πραγματικοτητα.

26/3

Η νύχτα από νωρίς φαινόταν περίεργη, σκοτεινή. Έκρυβε μέσα της μία θλίψη... Και ήρθε, απρόσμενα και άκομψα, όπως κάθε ανεπιθύμητος επισκέπτης, και το συναίσθημα ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Είναι άσχημο πολύ να χάνεις κάποιον που έχεις κοντά σου, ειδικά όταν είναι τόσο ξαφνικά. Το για καθημερινές απαιτήσεις αδιαπέραστο εμπόδιο χιλιομετρικά με πιέζει.. Με θλίβει.. Λένε ότι συνειδητοποιείς τι έχεις μόνο όταν το χάνεις, και ίσως έτσι να έγινε. Αν και υποθέτω ότι πάντα σε ένοιωθα κοντά μου. Μας ένωσαν οι παιδικές βλακείες,τα βράδια που μαζί γινόταν μέρα πιο γρήγορα, οι 'ιπτάμενοι' αναπτήρες, οι ατέλειωτες βόλτες και ο διαρκής πόλεμος με τον μορφέα για να μείνουμε περισσότερο μαζί. Ήμουν :) και ήσουν ! (γιατί τουλάχιστον θαυμασμό μου προξενούσες,αλλά δε θα μιλήσω για σένα εδώ.). Με πειράζει που δε θα σε έχω κοντά. μου έχεις υποσχεθεί κάτι... miss u already

Περι ζωης..

Ο Hermann Hesse είχε γράψει κάποτε ένα μικρό κείμενο σχετικά με τον κόσμο. Έλεγε,λοιπόν, ότι δεν ήξερε αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος από αυτόν που ζούμε τώρα. Ίσως ήταν πάντα εξίσου καλός και κακός όσο και τώρα. Είχε σημειώσει όμως κάτι ακόμα για το οποίο αισθανόταν βέβαιος, ότι δηλαδή αν ποτέ είχε υπάρξει καλύτερος κόσμος,αν ήταν ποτέ πιο πλούσιος, ή πιο ζωντανός, πιο χαρούμενος, πιο επικίνδυνος ή πιο διασκεδαστικός από αυτόν που ζούμε τώρα, δε θα ήταν το αποτέλεσμα του έργου αυτών που προσπαθούν να τον διαμορφώσουν ή να τον αλλάξουν, αλλά το φυσιολογικό επακόλουθο της δράσης εκείνων των ξεχωριστών ατόμων που ψάχνουν να ανακαλύψουν τον πραγματικό εαυτό τους, χωρίς σκοπό ή στόχο και που μένουν ικανοποιημένα απλά με το να ζουν και να είναι ο εαυτός τους.. Ερχόμαστε όλοι στη ζωή χωρίς να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολύ χρόνο για να το ανακαλύψουμε. Αλλά παρόλα αυτά αναλωνόμαστε στο να ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον "θόρυβο"των απόψεων των γύρω μας να πνίγει την εσωτερική μας φωνή... Πάνω απ' όλα πρέπει να έχουμε το θάρρος να ακολουθούμε την καρδιά μας και την διαίσθησή μας, γιατί είναι σαν κατά κάποιο τρόπο να ξέρουν τι πραγματικά θέλουμε να γίνουμε, και πως θα το πετύχουμε.. Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να βρει το μονοπάτι του λοιπόν.. Ή μήπως να το φτιάξει;...

Ταξίδια..

Από μικρό παιδί μου άρεσε να ταξιδεύω... Λάτρευα την ιδέα της αλλαγής, του νέου, του αγνώστου. Ποτέ δεν κοιμόμουν κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων, παρά μόνο κοιτούσα έξω βλέποντας τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο, γεμίζοντας το μυαλό μου με εικόνες. Κάθε καινούριος τόπος είχε κάτι να μου μάθει, και ήθελα να τον εξερευνήσω μέχρι τα μικρότερα μυστικά του. Σπάνια έχω νοιώσει ξένος ακόμα και σε άγνωστη πόλη, αλλά σε λίγα μέρη ένοιωσα ότι βρίσκομαι στο "σπίτι μου"... Και πραγματικά έτσι ένοιωθα χθες Την αγαπώ αυτή την πόλη... Η λίμνη και το κάστρο της δίνουν ένα ρομαντικό τόνο μυστηρίου, ειδικά όταν χαράζει και καλύπτονται από ένα πέπλο ομίχλης. Μου αποπνέει ηρεμία.. Την αγαπάω αυτή την πόλη.. Και χθες έμαθα άλλο ένα μυστικό της... Κάπου σε ένα δέντρο είναι χαραγμένο ένα μικρο διψήφιο νούμερο... 93