Φόβος

Κρύο. Μοναξιά.. Το ήξερε πως μέσα του μεγάλωνε και πάλι αυτό το συναίσθημα της φυγής, σχεδόν αγοραφοβικό.. Έβαλε στα αυτιά του τα ακουστικά,η μουσική στο τέρμα.. Καθώς οδηγούσε τον εαυτό του μες τη νύχτα συνειδητοποιούσε πόσο πραγματικά δεν άντεχε τις υποκριτικές τυπικότατες κοινωνικές επαφές. Πάλι καλά που ήταν καλός στις δικαιολογίες και μπορούσε να τη γλυτώσει εύκολα.. Δεν τους είχε δείξει τίποτα από όσα πραγματικά ένοιωθε.
Και ζήτημα αν κανένας εκεί μέσα τον ήξερε έστω και λίγο για να μπορέσει να το καταλάβει. Δεν ήθελε να τους πει τίποτα. Όχι ότι ήταν αναίσθητος,αλλά ούτε κλαίγονταν και με το παραμικρό, και στο κάτω κάτω ήταν δικό του πρόβλημα. Πρόβλημα; Όχι ακριβώς... Δεν αισθανόταν άσχημα, ούτε και καλά όμως. Το μόνο που αισθανόταν ήταν απλά ένα κενό.. Τι ήταν αυτό που θα τον έκανε χαρούμενο τώρα; Λίγα πράγματα, μικρά, απλά, καθημερινά αλλά τόσο σπάνια..
Είχε ήδη φτάσει σε ένα από τα αγαπημένα μέρη του. Έτσι έλεγε τα σημεία που του άρεσε να πηγαίνει όταν ήταν μόνος. Η πόλη φαινόταν τόσο μακριά τώρα.. Κοιτάζει πάνω. Ξαπλώνει. Σκοτάδι, ήσυχο και επιβλητικό. Απόλυτο.. Πόσα μπορούν να συγκριθούν με αυτό το θέαμα; Τα αστέρια τρεμοπαίζουν, ασθενικά αλλά τρυφερά..never alone? Το φως ελάχιστο,αλλά δεν χρειαζόταν τίποτε παραπάνω.. του έφτανε. "μαγική στιγμή".¨ήταν απλά ότι φοβήθηκε;