Υπερβολες...

Μάλλον θα φταίει ότι ζούμε στη ζωή της υπερβολής.. Μάθαμε να εκφραζόμαστε χρησιμοποιώντας συγκριτικούς, και πολύ περισσότερο υπερθετικούς βαθμούς στα επίθετα και στις φράσεις μας. Ο θετικός βαθμός σταμάτησε να μας συγκινεί.. "Σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο", "Είσαι ό,τι πιο τέλειο μπορούσα να φανταστώ", "Δε θα σε αφήσω ποτέ,για πάντα μαζί"... ποτέ....παντα...η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο.. και πόσο όμορφες είναι αυτές οι υπερβολές Αλλά της ζωής της αρέσει η ισορροπία από ότι φαίνεται. και τότε γνωρίζουμε την άλλη πλευρά της υπερβολής. "Σε μισώ,σε σιχαίνομαι", "Είσαι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ", "μη μου ξαναμιλήσεις ποτέ,δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου".. Ειρωνεία. Είναι το ίδιο στόμα που σμίλεψε όλες τις φράσεις.. Και δυστυχώς είναι η ίδια ψυχή που χαράχτηκαν αυτές. πώς γίνεται; πως;

Απογείωση και προσγείωση. Μόνο που ενώ στο πρώτο σε βοηθάει πάντα κάποιος,στο δεύτερο σε αφήνει να πέσεις μόνος σου - ισως και να σε σπρώχνει. Και η προσγείωση είναι πάντα πιο δύσκολη,έτσι δε λένε?

Προσπάθησα να είμαι εκεί,να σε πιάσω. Μα με αυτό που μου είπες με έκανες κομματάκια μικρά μικρά,δύσκολο να σε προστατεύσω πια.. θα προσπαθήσω να συρθώ , να μπω από κάτω σου και να ανακόψω την πτώση..ούτως η άλλως μόνο εσύ μπορείς να βάλεις τα κομματάκια πάλι μαζί..υπερβολη;