Bubbles

Όταν ήμουν μικρός,πίστευα πραγματικά πως κάποτε θα έμπαινα σε μια φουσκαλίτσα που θα κρατούσε μέσα όσους αγαπώ και μακριά όσους μπορούσαν να με βλάψουν και που θα με ταξίδευε,θα γύριζα τον κόσμο.. Και με περιτριγύρισε μια,και μετά κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... Έπρεπε να προστατευτώ. Και όσο μεγάλωνα τόσο με περιτριγύριζαν κ άλλες. Και έχω γίνει απόμακρος,όσο και αν δεν φαίνεται,για να με γνωρίσει πραγματικά κάποιος πρέπει να περάσει άπειρες φουσκαλιτσες τη μια μετά την άλλη ώστε να μπορέσει έστω κ να με διακρίνει κάπου στο κέντρο,περιτριγυρισμένο από διαφανείς μεμβράνες. Το κάστρο του φόβου μου μετατράπηκε σε φυλακή απομόνωσης.. Ο χώρος γύρω μου έχει μικρύνει τόσο πολύ που δε χωράει πια κανέναν άλλο.. Πλέον όμως συνειδητοποιώ ότι ο Θεός μας έβαλε σε αυτή την κοινωνία για να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, και αν κάτι μπορεί να σπάσει τα τείχη που χωρίζουν δύο άτομα, αυτό είναι σίγουρα η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η κατανόηση.. Κατάλαβα πως μία φουσκαλίτσα είναι αρκετή για να ταξιδέψει κανείς, μαζί με όσους αγαπά. Γιατί είναι αυτά ακριβώς τα άτομα που θα τον βοηθήσουν να πάει πιο ψηλά,τόσο που ίσως και να μη χρειάζεται φουσκαλίτσα... Νομίζω πως κατάλαβα πια το μυστικό του peter pan..