Νυχτώνει...Κλείνω τα μάτια και γυρίζω προς τα μέσα... Το μόνο που ακούω είναι η ανάσα μου.. Νοιώθω το ρυθμικό λίκνισμα της βάρκας μέσ στην οποία έχω ξαπλώσει να με ηρεμεί...Μακριά από κάθε τι που με πιέζει,από κάθε τι που με τραβάει κοντά του..Μόνος,απαρατήρητος... Είναι σκοτάδι εδώ,όπως αυτό στο οποίο κρύβονται όλα όσα φοβόμαστε όταν είμαστε μικροί. Όπως αυτό στο οποίο καταφεύγουμε για να κρυφτούμε τώρα πια που μεγαλώσαμε... Ποιος θα το 'λεγε... κοιτάζω γύρω μου μόνο για λίγο..παντού σκοτάδι...παντού μαύρο,όπως τα νερά της λίμνης, που πια μοιάζουν απύθμενα και εχθρικά...μαύρο όπως τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των άστρων...κάποτε θα έβλεπα αστέρια. Τώρα βλέπω μαύρο.. Κλείνω τα μάτια πιο σφιχτά αυτή τη φορά..να ξεφύγω από αυτό το μεσοδιάστημα επιθυμώ... Η λίμνη είναι πια ένα δάκρυ βαθύτερη..Κάποτε θυμάμαι ήταν λακουβίτσα..Επιστρέφω στον πραγματικό κόσμο
Φέρε μου ένα όμορφο χαμόγελο για να φορέσω...
5 σχόλια:
Ωραία που γράφεις! Με το συνδυασμό εκείνο ευαίσθητης μελαγχολίας και καθαρότητας που μου αρέσει.
Καλά να είσαι.
Όχι, όχι χαμόγελο για να φορέσεις...Μόνο για να γελάσεις, να το νοιώσεις...
Close your eyes,
make a wish,
count to three...
Πιάσε με...
'το προσωπο ειναι αυτο που αλλαζει...
το μεσα παραμενει το ιδιο'
ετσι ακριβως ειναι!
(συντομα θα ανεβασω το κειμενο με την παραπανω φραση)
Πόσο όμορφο και πόσο αληθινό κείμενο...Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ζωντανή φράση απο τα μαύρα μεσοδιαστήματα για να εκφράσεις το κενό, το συναισθηματικό αδιέξοδο, την απογοήτευση που νιώθεις μέσα σου..Τη δυσφορία της λύπης που πάει να βγει προς τα έξω κι όμως σου κάθεται στο λαιμό και σε πνίγει..Καμιά φορά είναι ανακούφιση να χάνεσαι σ αυτό το μαύρο και να κολυμπάς στη λίμνη των δακρύων σου...Αυτή η λίμνη είναι η μαρτυρία ότι είσαι ακόμα ζωντανός ότι υπήρξες αληθινός..κ όσο ζεις έχεις το χρόνο να βγάλεις τα μαύρα γυαλιά και να δεις τα αστεράκια που λάμπουν μέσα στο μεσοδιάστημα....Πόσο δύσκολα όμως παίρνει κανείς την απόφαση να αποχωριστεί αυτα τα γυαλιά; Να ξεφορτωθεί τη μάσκα που του κρύβει το φως, που κρύβει το εγώ και τα θέλω του.... :-(
(αυτά σκέφτηκα όταν διάβασα το κείμενο σου, σ'ευχαριστώ Dorian..)
"ένα δάκρυ βαθύτερη"
σε ωραίο ποστ γνωρίζω τη γραφή σου!
θα τα λέμε!
Δημοσίευση σχολίου