26/3

Η νύχτα από νωρίς φαινόταν περίεργη, σκοτεινή. Έκρυβε μέσα της μία θλίψη... Και ήρθε, απρόσμενα και άκομψα, όπως κάθε ανεπιθύμητος επισκέπτης, και το συναίσθημα ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Είναι άσχημο πολύ να χάνεις κάποιον που έχεις κοντά σου, ειδικά όταν είναι τόσο ξαφνικά. Το για καθημερινές απαιτήσεις αδιαπέραστο εμπόδιο χιλιομετρικά με πιέζει.. Με θλίβει.. Λένε ότι συνειδητοποιείς τι έχεις μόνο όταν το χάνεις, και ίσως έτσι να έγινε. Αν και υποθέτω ότι πάντα σε ένοιωθα κοντά μου. Μας ένωσαν οι παιδικές βλακείες,τα βράδια που μαζί γινόταν μέρα πιο γρήγορα, οι 'ιπτάμενοι' αναπτήρες, οι ατέλειωτες βόλτες και ο διαρκής πόλεμος με τον μορφέα για να μείνουμε περισσότερο μαζί. Ήμουν :) και ήσουν ! (γιατί τουλάχιστον θαυμασμό μου προξενούσες,αλλά δε θα μιλήσω για σένα εδώ.). Με πειράζει που δε θα σε έχω κοντά. μου έχεις υποσχεθεί κάτι... miss u already