Coelho

"Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός, επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος το βρίσκουν.."

Φόβος

Κρύο. Μοναξιά.. Το ήξερε πως μέσα του μεγάλωνε και πάλι αυτό το συναίσθημα της φυγής, σχεδόν αγοραφοβικό.. Έβαλε στα αυτιά του τα ακουστικά,η μουσική στο τέρμα.. Καθώς οδηγούσε τον εαυτό του μες τη νύχτα συνειδητοποιούσε πόσο πραγματικά δεν άντεχε τις υποκριτικές τυπικότατες κοινωνικές επαφές. Πάλι καλά που ήταν καλός στις δικαιολογίες και μπορούσε να τη γλυτώσει εύκολα.. Δεν τους είχε δείξει τίποτα από όσα πραγματικά ένοιωθε.
Και ζήτημα αν κανένας εκεί μέσα τον ήξερε έστω και λίγο για να μπορέσει να το καταλάβει. Δεν ήθελε να τους πει τίποτα. Όχι ότι ήταν αναίσθητος,αλλά ούτε κλαίγονταν και με το παραμικρό, και στο κάτω κάτω ήταν δικό του πρόβλημα. Πρόβλημα; Όχι ακριβώς... Δεν αισθανόταν άσχημα, ούτε και καλά όμως. Το μόνο που αισθανόταν ήταν απλά ένα κενό.. Τι ήταν αυτό που θα τον έκανε χαρούμενο τώρα; Λίγα πράγματα, μικρά, απλά, καθημερινά αλλά τόσο σπάνια..
Είχε ήδη φτάσει σε ένα από τα αγαπημένα μέρη του. Έτσι έλεγε τα σημεία που του άρεσε να πηγαίνει όταν ήταν μόνος. Η πόλη φαινόταν τόσο μακριά τώρα.. Κοιτάζει πάνω. Ξαπλώνει. Σκοτάδι, ήσυχο και επιβλητικό. Απόλυτο.. Πόσα μπορούν να συγκριθούν με αυτό το θέαμα; Τα αστέρια τρεμοπαίζουν, ασθενικά αλλά τρυφερά..never alone? Το φως ελάχιστο,αλλά δεν χρειαζόταν τίποτε παραπάνω.. του έφτανε. "μαγική στιγμή".¨ήταν απλά ότι φοβήθηκε;

Ευχές

Φτάνουν σιγά σιγά τα Χριστούγεννα και τα καταστήματα είναι πάντα τα πρώτα που το θυμούνται. Άν πάτε λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο δέντρο των starbucks στην Πάτρα ίσως σας ζητηθεί και σε σας να γράψετε κάποια ευχή για το νέο έτος.. "Μακάρι στο 2008 να καταφέρουν όλοι να πουν έστω και μία φορά"είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου" Ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ πέρα από τα κλασσικά...Μετά συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο ήταν αυτό που ευχόμουν.. Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί..Μακάρι..

Η πιο αληθινή ρομαντική ιστορία

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι συναντάς τον έρωτα της ζωής σου? Μαζεύεις όλο το κουράγιο σου και πας και του μιλάς? Ψάχνεις να βρεις την πιο ωραία ατάκα να της πεις? Η απλά κάθεσαι ανήμπορος και θάβεις τη μαγική στιγμούλα που μόλις ξεγλίστρισε από τα χέρια σου?Φαίνεται ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ταλαντεύονταν μεταξύ των δύο πρώτων,για να καταλήξει στο τρίτο, ή όχι...
Συνέβη πριν από μερικές μέρες,στο μετρό της ΝΥ...Εκείνος καθόταν αμέριμνος σε μιά γωνιά του μετρό και άκουγε μουσική..Καστανός,ψηλός και αδύνατος(έτσι θα περιέγραφε τον εαυτό του μερικές ώρες μετά). Σε κάποια επόμενη στάση μπήκε και εκείνη.. Πρώτη φορά ένοιωθε έτσι. Τα λεπτά κυλούσαν και έψαχνε κάτι να πει. καταραμένες σκέψεις, άμοιαζαν να τον αποφεύγουν και στο μυαλό του συνεχώς αυτη. Και πρώτου προλάβει να κάνει κάτι,αυτή τον κοίταξε,σηκώνοντας το βλέμμα από το ημερολόγιό της,του χαμογέλασε και βγήκε από το συρμό.. Και κάπου εκεί τελείωσαν όλα. Το να ψάχνεις έναν άνθρωπο σε μια πόλη 8 εκ. ανθρώπων μάλλον ακατόρθωτο φαντάζει. Αλλά όχι για εκείνον.
Γύρισε σπίτι,έφτιαξε ένα site που το ονόμασε nygirlofmydreams.com με μια ζωγραφιά αυτής και εκείνου και με λεπτομερή περιγραφή όλων των στοιχείων που είχε συγκρατήσει(στη photo φαίνεται η ζωγραφιά της κοπέλας στη σελίδα που έφτιαξε),παρακαλώντας όλους όσους το επισκέπτονταν να το μεταδώσουν και σε άλλους. Ξεκίνησε έτσι κάτι πρωτοφανές, που σε 3 μέρες απέδωσε καρπούς. Φίλος της κοπέλας την αναγνώρισε,και του έστειλε το mail της... Ο ίδιος το επιβεβαίωσε στην ιστοσελίδα του,αναφέροντας πως ίσως συναντηθούν, και πως η συνέχεια, όπως αρμόζει, δε θα δημοσιευθεί στο internet, και εναπόκειται στη φαντασία μας.. Ίσως χαζή, αλλά για μένα είναι η πιο αληθινή ρομαντική ιστορία..

Χαμένη αθωότητα..

Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ..Προτιμούμε να περνάμε τον καιρό μας σε bar κ club προσπαθώντας να "ρίξουμε"κάποια κοπέλα, αλλάζουμε εραστές σαν τα πουκάμισα και χανόμαστε μέσα σε αυτή την απρόσωπη ταχύτητα εναλλαγής. Φαίνεται πως έχουμε λησμονήσει το πόσο μοναδικό είναι να είσαι ερωτευμένος,το πως είναι να ζεις το μαγικό ταξίδι που οδηγεί στο πρώτο φιλί.. Αποφεύγουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον άλλο, χάνοντας την χαρά που σε πλημμυρίζει ανακαλύπτοντας μια νέα προσωπικότητα. Θεωρούμε καλύτερο να είμαστε μόνοι μας και να μη μοιραζόμαστε τίποτα, ούτε χρόνο, ούτε συναισθήματα,ούτε σκέψεις,ούτε καν το κρεβάτι μας. Έχουμε καταλήξει να φοβόμαστε τη δέσμευση,και το φόβο αυτό να τον κρύβουμε πίσω από ένα σωρό δικαιολογίες Που πήγε η αθωότητα? Κάποτε όταν εκείνη μας χαμογελούσε ήταν απλά ένα πυροτέχνημα χαράς. Πλέον όταν κάποια μας χαμογελάει είναι ένας βούρκος ποταπών και ωμών σκέψεων σωματικής επαφής.. Χαζές σκέψεις θα πεις.. Λόγια του jose cuervo που έχω δίπλα μου(ούτε καν ξέρω γιατί.) Βυθίζομαι σε μια σκοτεινή θάλασσα από αλκοόλ. Και ο ουρανός κλαίει... Μακάρι να ήμουν παιδάκι..

Σε καποια συζητηση στο msn

John Doe says:
einai auto pou kapoies fores ksafnika ekei pou nomizes oti ta eixes ola upo elgxo allazoun
John Doe says:
k anthrwpoi ksafnika vlepeis oti exoun idiaiterh shmasia gia sena
John Doe says:
k apla proseuxesai na tous eixes pei k na tous eixes deiksei pragmata apo osa noiwtheis nwritera
John Doe says:
k de kseroun poso ponas gi autous,enw to mono pou thes einai na krathseis to xeri tous

akouste to tragoudi "ache" apo James Carrington..

Le reve est une seconde vie..

Τελικά ίσως όντως τα όνειρα να είναι μια δεύτερη ζωή.... Μια ζωή που μπορούμε να υπερνικήσουμε τους φόβους μας... Μια ζωή που μας δείχνει ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα πολύ παραπάνω από όσα θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Πάντα πίστευα στη δύναμή τους κ πάντα πίστευα ότι ο καθένας μας πρέπει να αντλεί ιδέες από αυτά και να προσπαθεί πάντα να τα πετύχει,όσο δύσκολο και αν είναι. Ιδέες για τη ζωή του,τον εαυτό του,τις ικανότητές του.. Άλλωστε αν η φαντασία είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να δώσουμε νόημα στην ύπαρξη μας,τότε νομίζω πως το όνειρο θα μπορούσε να είναι το μέσο για να δώσουμε ιδιαιτερότητα και προορισμό..

Crystals...(προτιμώ τη νύχτα...)

Εμείς οι άνθρωποι,όπως έλεγε κάποιος, μοιάζουμε με crystals...Άλλοι πιο όμορφοι,άλλοι λίγο λιγότερο,άλλοι πιο προσεγμένοι,άλλοι ακατέργαστοι,αρκετοί είναι συνηθισμένοι,και άλλοι λίγοι πιο σπάνιοι σε ομορφιά.. Και όπως είναι φυσιολογικό την ημέρα λαμπυρίζουμε, αντανακλώντας το φως του ήλιου προς όλες τις μεριές(όσοι είναι "πολύπλευροι"), προς λιγότερες οι υπόλοιποι ,πολλές φορές τυφλώνοντας με την εξωτερική μας εμφάνιση τους άλλους ,που μένουν σε αυτό που βλέπουν...

Αλλά όταν έρχεται η νύχτα είναι που πραγματικά βλέπεις κάποιους πόσο όμορφοι είναι...γιατί είναι εκείνοι οι λίγοι που φωτίζουν από μέσα τους,ένα φως που παρόμοιο δεν υπάρχει,και τότε απλά το ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο ξεχωριστό..Γι αυτό και αν έπρεπε να διαλέξω,θα ζούσα στο σκοτάδι
4.u.2.chriss....

Υποτιθέμενοι πρίγκιπες...

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι "δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες"..Θα διαφωνήσω μαζί τους. Αν βγεις έξω μια βόλτα σίγουρα θα δεις αρκετούς από αυτούς τους "πρίγκιπες". Κρίνουν αυστηρά τους γύρω τους γιατί νομίζουν πως έχουν όλα τα καλά του κόσμου πάνω τους. Δεν μπορούν να βρουν καμία να σταθεί δίπλα τους,γιατί "δεν κάνει"."δεν είναι αρκετά ωραία","δεν ντύνεται όπως στα Β.Π."αγνοώντας κάθε τι το εσωτερικό. Αποτυχημένοι. Σύγχρονοι νάρκισσοι και τίποτα άλλο,που η μόνη αγκαλιά που θα βρούνε ησυχία θα είναι αυτή της κρύας και αφιλόξενης λίμνης,πάνω από την οποία περνούνε ώρες θαυμάζοντας τους εαυτούς τους.. Έχουνε φτάσει σε σημείο σπάνια να κάνουνε κάτι με όλο τους το θέλω,οι εφήμερες αγάπες είναι για αυτούς ευκαιρία να κερδίσουν την αυτοπεποίθηση τους,να δούνε την "ομορφιά"τους να αντικατοπτρίζεται στα μάτια του άλλου.. Λένε ότι είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει... Όχι! αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο είναι να αφεθείς και να αγαπήσεις τον άλλο..Αποστολή που μπορεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία μόνο ένας πραγματικός πρίγκιπας..

If we turn things upside down...

Αν τα γυρίσουμε ανάποδα
Δεν είσαι ξεχωριστή
Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα ότι
Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί
Ότι θα έκανα τα πάντα μόνο και μόνο για να είσαι καλά
Ότι μόνο εσύ κατάφερες να με καταλάβεις απόλυτα.
Πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να καταλάβεις ότι
Δε σου αξίζουν όλα αυτά
Και το ξέρω επειδή ξέρω εσένα
Ο εγωισμός και η κακία είναι στη φύση σου
Αρνούμαι να πιστέψω σε οποιαδήποτε περίπτωση ότι
Έχεις καθορίσει τη ζωή μου
Χάρη σε αυτό που πραγματικά είσαι
Έχουμε χαθεί αλλά
Υπάρχουν και άλλα
Μόνο ένα δρόμο έχουμε
Και είτε σου αρέσει είτε όχι
Αυτό είναι η αλήθεια

θέλω να ξέρεις ότι δεν πιστεύω ακριβώς αυτό...
διάβασε τις προτάσεις μία μία ξεκινώντας από την τελευταία και καταλήγοντας στη πρώτη...

Les Fleurs du Mal

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τη τελευταία φορά που απλά περιπλανήθηκα μέσα στη νύχτα χωρίς κανένα λόγο,μόνο κ μόνο για να σκεφτώ...Και "όλοι" ξαφνικά βάλθηκαν να με σταματήσουν... Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το χρειάζομαι αυτό, να απομακρυνθώ για λίγο, να μείνω μόνος μου...Ένας άνθρωπος που κάθεται κ απλά σκέφτεται χωρίς να θέλει να πετύχει κάτι,χωρίς να τον έχει αναγκάσει κάτι,απλά κ μόνο για να νοιώσει τον εαυτό του,για να επαναπροσδιορίσει την αρμονία του με τον κόσμο,θεωρείται παθητικός από τον κόσμο,μοιρολάτρης.. Για μένα όχι.. Για μένα αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου να ξαναβρεί τη θέση του στον κόσμο είναι από τις πιο υψηλές δράσεις που υπάρχουν.. "Μια δράση της ψυχής, που είναι δυνατή μόνο υπό τον όρο της εσωτερικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας" (Ε.Fromm). Υπομονή...

"Mon coeur est un palais flétri par la cohue;
On s'y soûle, on s'y tue, on s'y prend aux cheveux..."
(Baudelaire,Les Fleurs du Mal)

Δυνάστης χρόνος

Υπάρχουν φορές που ο δυνάστης χρόνος που καθορίζει τη ζωή μας κομματιάζοντάς τη, σταματά να κυλά και παγώνει αδυνατώντας να συλλάβει την ομορφιά της στιγμής.. Κάποια πράγ- ματα δε λέγονται με λέξεις, απλά δεν περι- γράφονται...Μένουν να ζουν στις ψυχές των ποιητών...

για εκεινη..

Σκηνοθέτες της ζωής μας..

Είναι φορές μου νοιώθουμε ότι η ζωή μας ξαφνικά μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη...Τη φανταζόμαστε σαν μία ταινία με εμάς για πρωτα- γωνιστές..Νοιώθουμε ότι από κάπου μας βλέπουν,δραματοποιούμε κατα- στάσεις,μόνο κ μόνο για την αξία του θεάματος. Μπαίνουμε σε βάσανα από μόνοι μας απλώς για να φτάσουμε σε μια κάθαρση που εμείς μας επιβάλαμε. Και μεγαλοπιανόμαστε,λέμε βαρύ- γδουπα λόγια, φουσκώνουμε το στήθος, νομίζουμε ότι η ζωή μας έτσι αποκτά νόημα,αιθεροβατούμε,και όλο ανεβαίνουμε ξεχνώντας το χάος που μας περιβάλει..
Το μόνο που ίσως δεν πέρασε από το μυαλό μας ήταν πως εδώ, οι ρόλοι είναι πραγματικοί,και οι χαρακτήρες ρυθμίζουν από μόνοι τους τα αισθήματά τους, δεν τα ελέγχει κάποιος...
Μικροί θιασώτες της ζωής μας..

Προσπαθήστε να με καταλάβετε....

Είμαι διαφορετικός...Έτσι θέλω να πιστεύω...Λιγάκι ανήσυχος,λιγάκι "χαζός",η σκέψη μου συνεχώς ψάχνει αφορμή για να χαθεί κάπου μακριά από τη πραγματικότητα...Όπως λέει κ ένας φίλος μου είμαι περίεργο παιδί...Θα καταλάβετε..Αρκεί να προσπαθήσετε...